De mensen achter de stichting

Iedere maand plaatsen we een portret van iemand die een rol speelt binnen Stichting Amazone Kinderen. Ditmaal is dat Lydia Panis. Zij draait een aantal uren per week mee op het secretariaat. Als je ons belt is de kans groot dat je onze vriendelijke, hulpvaardige Lydia aan de lijn krijgt.

Hoe is jouw werk voor de stichting begonnen?
Lydia: Ik ben sinds 2017 betrokken bij dit werk, dus nu zo’n 7 à 8 jaar. Bisschop Casey, die de grondlegger was van de hulpprojecten in Bolivia, heb ik nooit persoonlijk ontmoet. Tijdens de laatste donateursdag waarvoor de bisschop naar Nederland kwam, kon ik er helaas niet bij zijn.

Het begon eigenlijk met een campagne waarin een enquête zat. Monniek (directeur) vroeg mij of ik wilde helpen met de verwerking van de enquêtes. Sindsdien heb ik ontzettend veel mogen leren. Ik mocht telefoontjes opnemen en allerlei donateursgegevens bijhouden. Echt allemaal nieuwe dingen voor mij. Monniek gaf me daarin veel vertrouwen.

Welke actie sprak jou heel erg aan?
Lydia: De kleurwedstrijd van vorig jaar vond ik heel bijzonder. Het idee dat donateurs hier in Nederland en de kinderen van de AREEC-gehandicaptenschool in Bolivia tegelijkertijd zo enthousiast aan het kleuren waren. Zó leuk!

Wat is je meest indrukwekkende ervaring?
Lydia: Een paar maanden geleden zijn we bij een donateur op bezoek geweest. Monniek houdt goed contact met donateurs en belde hem met de vraag of hij het leuk zou vinden als we langskwamen. Het werd een heel waardevol bezoek. Hij had van hout een miniatuur hospitaalboot in elkaar geknutseld op een heel bijzondere manier. Die mochten we ophalen.

Wil je nog iets toevoegen?
Lydia: Ik heb heel mooie contacten met donateurs. Soms vertellen ze in korte tijd hun hele levensverhaal. Dat vertrouwen raakt me elke keer weer. Niet één keer, maar vaak in meerdere gesprekken. Meestal bellen ze om iets door te geven, en dan neem ik echt de tijd om naar hen te luisteren. Soms volgt er dan ook nog een extra donatie.

Ik ben blij dat ik dit mooie werk mag doen. Monniek zegt altijd: “Je kunt een radartje zijn, maar je bent niet minder belangrijk.” En zo voelt het ook echt.