Juist deze kinderen!

Stichting Amazone Kinderen zorgt ervoor dat kinderen in het Boliviaanse Amazonegebied naar school kunnen gaan en naar een dokter als dat nodig is. Dat is geweldig! Is dat genoeg en zijn we dan klaar? Nee. Vandaag vragen wij uw aandacht voor een nieuw project. Het gaat om zeer kwetsbare jongens en meisjes die dringend hulp nodig hebben. 

In de afgelopen jaren zijn duizenden inheemse indianen en boeren met hun kinderen en wat schamele bezittingen vanuit het junglegebied naar Riberalta getrokken in de veronderstelling dat zij hier een beter leven zouden vinden. In de buitenwijken van de stad staan dicht opeen hun armoedige hutten. Basisvoorzieningen zoals drinkwater en rioleringen zijn hier niet. Dit is extreme armoede. Hartverscheurend.

Toen ik naar Bolivia kwam om als missiezuster liefdedienst te verrichten, ben ik naar deze mensen toegegaan om te zien in welke realiteit zij leven. Ik nam de tijd om naar hun verhalen te luisteren. Het was schokkend wat zij met mij deelden en ik voelde mij intens verdrietig om zoveel moeiten en leed. Tussen de hutten scharrelden kinderen met bleke gezichtjes en vuile, kapotte kleren. Ik deel hier met u een van die verhalen. Als u het leest, begrijpt u wel waarom in mijn hart het verlangen groeide om juist deze kinderen te helpen.

De kinderen van don Alejandro

Dit is het verhaal van don Alejandro en zijn drie kinderen, Carito van 11, Alejandro jr. van 9 en Daniel van 7 jaar. Hun moeder had het gezin verlaten en dus zorgde Carito, die nog maar 6 jaar oud was, voor zijn jongere broertjes als vader uit werken ging. Drie jaar geleden trok don Alejandro de jungle in om paranoten te rapen. Dat is gevaarlijk werk. Soms worden notenrapers gebeten door giftige slangen en spinnen of aangevallen door roofdieren zoals de tigrillo (tijgerkat). Ook vallende noten vormen een gevaar. Don Alejandro kreeg er tijdens het rapen een op zijn hoofd. Hij brak zijn schedel en keerde naar de stad terug. Omdat het in coronatijd was, kon hij niet in het ziekenhuis worden behandeld. Nog steeds lijdt hij aan ernstige hoofdpijn, bloedneuzen en slechtziendheid. Vroeger kon Alejandro hard werken, dan kraakte hij wel 6 manden paranoten per dag in de fabriek, maar nu komt hij niet verder dan twee. Zo kan hij onvoldoende voedsel kopen voor zijn drie kinderen.

Het huis waar zij wonen is een hut van kleiblokken die op instorten staat. Als het regent stroomt het water naar binnen. Als je het ziet, kun je niet geloven dat mensen in deze onhygiënische omstandigheden kunnen leven. Omdat hij voor zijn broertjes moest zorgen, ging Carito pas naar school toen ook zij daar oud genoeg voor waren. De kinderen hebben een grote leerachterstand en gebrek aan aandacht, genegenheid en veiligheid.

Voor kinderen zoals Carito, Alejandro en Daniel is het nieuwe project bedoeld. Samen met u kunnen we Centro Velacatú tot een plek maken waar kinderen zoals zij hun dromen kunnen waarmaken. Hoe we dat doen? U leest het hier.